عید فطر، براستی عید
پایان یافتن رمضان نیست، عید برآمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است،
چونان ققنوس که از خاکستر خویش دوباره متولد می شود. رمضان کوره ای است که هستی
انسان را می سوزاند و آدمی نو با جانی تازه از آن سر بر می آورد. فطر شادی و دست
افشانی بر رفتن رمضان نیست، بر آمدن روز نو، روزی نو و انسانی نو است.“فطر”؛ همان هنگامه زیبایی است
که از پس سی روز فرمانبرداری از مهربانترین یار، رخ می نماید. پایان ماهی است که
همه درهای ملکوت به جانب عابدان باز شد و شیطان لعین دربند و گرفتار، و بهار دل
های بی قرار سرمست از لطف محبوب برقرار گردید. اکنون زمان آن است تا برای همیشه،
براثرتمرین رمضان، زمام جان را از هر چه منیت و کبر است باز کنیم و دل ها را ظرف
ضیافت پیوسته حضرت حق گردانیم