نه سیگار میکشم که دلتنگیهایم را به جان سفیدش بیندازم و بسوزانم وجودش را

نه مخاطب خاصی دارم که بنشیند پای صحبتهای هر ثانیه ، دلگیرم

نه عشقی دارم و داشتم که حالا به یادش افسوس و آه و فغان داشته باشم

نه بهانه ای که عاشقانه بسرایم اشعار زلال قافیه دار را

اگر میبینی کلماتم بوی عشق دارند ، دلیلش عشق دیروز نیست

اگر میبینی باسوز ، با گداز مینویسم ، دلیلش معشوقه ای در هجران نیست

هرچه مینویسم بهانه هایش همه مجازیست ، انتهای مفهومش حقیقت نیست

هر ومطلبی که مینویسم از روی دلتنگیست ، دلیلش آشفتگی عشق دیروز و امروز نیست

من تنهایم و رنج همیشه هم آغوش من  است ، و برای این هم خواب قدیمیست که میسرایم

اگر میگویم "تو" یا " او " مخاطب هیچکدامشان وجود یک حقیقت نیست

اینها ضمیرهای خیالی من اند برای نوشتن دلتنگیها با نقاب عاشقانه ها