تشخیص گذاری دقیق بر اساس ملاک‌های تشخیصی که به عنوان یک زبان مشترک در بین متخصصان و درمانگران عمل می‌کند، نخستین گام در تدوین طرح درمانی برای مراجعان است. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) را می‌توان مهم‌ترین منبع ملاک‌های تشخیصی اختلالات روانی در روان‌پزشکی و روان‌شناسی دانست که نخستین بار در سال 1952 منتشر شد و تاکنون چهار بار مورد بازنگری قرار گرفته است. پیرو نسخه‌های قبلی این راهنما، انجمن روان‌پزشکی آمریکا در سال 1999 تدوین ویرایش پنجم از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی(DSM-5) را آغاز کرد که تغییراتی اساسی در آن نسبت به راهنمای قبلی صورت گرفته است.

گروه کاری DSM-5، اختلالات روانی را در 20 طبقه‌ی تشخیصی شامل 1. اختلالات عصبی- رشدی، 2. اختلالات طیف اسکیزوفرنی و سایر اختلالات سایکوتیک، 3. اختلالات دو قطبی و اختلالات مرتبط با آن، 4. اختلالات افسردگی، 5. اختلالات اضطرابی، 6. اختلالات وسواسی- عملی و اختلالات مرتبط با آن، 7. اختلالات مرتبط با ضربه و عوامل تنش‌زا، 8. اختلالات تجزیه‌ای، 9. اختلالات علائم بدنی، 10. اختلالات تغذیه و خوردن، 11. اختلالات دفعی، 12. اختلالات خواب- بیداری، 13. اختلالات کنشی جنسی، 14. ملال جنسی، 15. اختلالات رفتار ایذایی، کنترل تکانه و سلوک، 16. اختلالات اعتیادی و مصرف مواد، 17. اختلالات عصبی- شناختی، 18. اختلالات شخصیت، 19. نابهنجاری‌های جنسی و 20. سایر اختلالات قرار داده است .

طبقه‌ی تشخیصی نخست، یعنی اختلالات عصبی- رشدی شامل شش دسته اختلالات رشد عقلانی، اختلالات ارتباطی ( گفتار و زبان ) ، اختلالات طیف اوتسیم، اختلال بیش‌فعالی/ کمبود توجه، اختلالات یادگیری و اختلالات حرکتی است که در این دسته‌ها اختلالات زیادی گنجانده شده است؛ برخی از این اختلالات نظیر اختلال آوایی، اختلال ارتباط اجتماعی، اختلال زبانی خاص و پیدایش دیر هنگام زبان تشخیص‌های جدیدی هستند که در DSM-IV وجود ندارند، علاوه بر این اختلالاتی مانند اختلال زبان بیانی، اختلال مختلط زبانی درکی/ بیانی در راهنمای جدید حذف شده‌اند. اختلالاتی که در این طبقه قرار می‌گیرند در DSM-IV، در طبقات تشخیصی اختلالاتی که برای نخستین بار در شیرخوارگی، کودکی یا نوجوانی تشخیص داده می‌شوند و اختلالات اضطرابی قرار گرفته‌اند.